Auteur: Rik ten Wolde

De wurggreep van het proefabonnement

Deel één van twee blogs over de 'oude economie' van tijdschriften.

Foodies, het tijdschrift voor mensen die van eten houden (en mensen die mij kennen wéten dat ik van eten houd), deed mij vorig jaar een aantrekkelijk aanbod: een proefabonnement tegen sterk gereduceerd tarief. Dat proefabonnement duurde een jaar. Als marketeer ben ik me echt wel bewust van de valkuilen waarmee de weg van de proefabonnementhouder bezaaid is. En toch trapte ik er in, want ik zegde het proefabonnement niet direct op.

Je zou verwachten dat zo’n abonnement, het is immers 2014, automatisch stopt. Maar ik werd helaas meteen beloond voor mijn nalatigheid met een acceptgiro en een automatische voortzetting van mijn abonnement. Voor een heel jaar en voor een veel hoger tarief. Zo wonnen de uitgevers abonnees in de oude economie en zo doen ze dat blijkbaar nog steeds.

Makkelijk te voorkomen

Ik dook in de analyse en kan precies vertellen waarom de uitgever van Foodies mij zo geïrriteerd heeft met deze actie. Vooral omdat dit heel gemakkelijk te voorkomen was geweest. Met een béétje inleving in de klant hadden ze aan mij bij Foodies een nieuwe vaste abonnee gehad. En ik was ook nog wel bereid geweest een blog te schrijven over dat blad waarop ik een abonnement heb genomen omdat a. het zo’n ontzettend leuk blad is en b. ze zo ontzettend klantvriendelijk zijn dat je je als abonnee echt welkom voelt.
Nu schrijf ik zelfs twee blogs, met een minder positieve inslag. Vandaag het eerste.

IJzige stilte

Allereerst. Bij het aangaan van het proefabonnement was het voor mij niet duidelijk dat dit niet automatisch zou aflopen. Het werd bewust in het midden gelaten. Ik had beter moeten weten, ik vroeg er niet naar, maar zij zeiden ook niks. Ze hielden de luie consument bewust onwetend. Zoals ze het altijd gedaan hebben. Ik had slimmer moeten zijn en dit abonnement moeten registreren in AFAS Personal, via Contractbeheer. Dan had ik vanzelf een waarschuwing gekregen om op te zeggen en had ik de kosten van het per ongeluk doorlopende abonnement kunnen voorkomen. Los van mijn eigen nalatigheid vraag ik me af wie zijn spullen nou eigenlijk wil verkopen als dat alleen lukt op basis van een wurgconstructie? Om die reden hebben wij met AFAS Personal Plus ervoor gekozen een 'pre-paid' constructie aan te gaan. Je betaalt vooraf voor bepaalde periode en je zit er daarna nóóit aan vast als je dat niet wilt.

Ten tweede. De brief-met-acceptgiro was het eerste contact dat uitgever F&L met mij zocht, via een brief van Abonnementsland, de instantie die de administratie voor veel uitgevers regelt. Het was een papieren brief met daaronder een gele strook. Ik mocht niet alleen een nieuw jaarabonnement betalen, maar zelfs ook nog betalen voor de papieren acceptgiro zelf (€ 2,50). Verder nooit een briefje gehad, geen berichtje, niks… het hele jaar niet. Er hing een ijzige stilte tussen ons.

Open communicatie

Dat dit wat mij betreft niet de manier is om klanten, of in dit geval abonnees, te werven, moge duidelijk zijn. Je werft klanten door ze uitbundig welkom te heten, ze aan je hart te drukken en op alle mogelijke manieren oprechte interesse te hebben in hen (niet in hun geld) en de communicatie open te gooien.

Meer lezen?